Nazlanmıyorsa Bulutlar

Dışarıda kararmışsa gökyüzü, bulutlar nazlanmıyorsa gözyaşlarının dökmek için, ruhunu saran yalnızlık yeniden çıkmışsa ortaya ve annenin kucağını arıyorsan, içindeki geçmişten gelen sensin. Neler korkutuyor bizleri yalnızlık mı, umutsuzluk yada sevilmemek mi yoksa ebedi korkumuz ölmek mi.

Ölmekten bir zamanlar çok korkardım. Bağırmak gelirdi içimden isyan etmek ve benim olanları korumak. Ne komik değil mi acı bir komiklik. . Ta kii Bir bebeğin hikayesini duyuncaya kadar. Hikaye bir bebeğin neden dünyaya ağlayarak geldiğini anlatır. Bebecik yaşamı anne karnında biliyordu. Ve doğum anı geldiğinde bilinmeze ama daha güvene, ışığa ama aydınlığa, ayrılığa ama sarılmaya gittiğini bilmeden çığlık çığlığa başlıyordu yeni yaşamına. Bu hikaye mantıklı geldi bana. Gidipte geri gelen, duyupta anlatan, görüpte söyleyen olmadığına göre herkes neyle mutlu oluyor ise, neyle kendini teslim ve huzurlu hissediyor ise ona inansın, onunla mutlu olsun.....